|
چراغ دیده ی شب زنده دار من
خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است .
کودکانه به سرم زد که تو را بنویسم قلم از دست خدا دزدیدم آب ـ بابا... نه تو بیش از اینی نقطه ای بر سر خط می بینم این نشد شعر من از دیکته ی دست قضا می تر سم من از این جبر ازانشای خطا می ترسم آری از آدم و ابلیس و خدا می ترسم بگذار از سر خط بنویسم از همان لحظه که با هم ز خدا دور شدیم آمدیم سیب بچینیم که مغرور شدیم گاه بر جای خدا گاه کمی بالاتر تکیه کردیم ودر این خاک زمین گیر شدیم زندگی مثل به گل ماندن یک مرداب است شبم از تیره گی روز به خود می بالد روزم از گردش خورشید به تنگ آمده است لای لالایی شب کودکی بی خوابم که به آواز تن ثانیه ها معتاداست یاءس از پنجره ام می تا بد گر چه با یاد خیال تو هنوز خوشنودم مثل چوپان دروغ گو گاهی نغمه ای می سازم تا سراغی گیرند از من و احساسم پس کجایی ؟ پای دروازه ی نان داس بی تاب مرا جرات کشتن گندم زار نیست سوز بی رحم زمانه تن سر سبز مرا هم سوزاند این نشد شعر خودم می دانم من در این شهر در این هرزه گل سیمانی من در این معبد بی ایمانی منتظر بر سر راهی که تو می آیی باز یک سبد خاطره بر دوش تو را می خوانم
نظرات شما عزیزان: چهار شنبه 2 مرداد 1392برچسب:, :: 22:12 :: نويسنده : شیوا
درباره وبلاگ  تقدیم به همه دوستان مجازی : اسمش را می گذاریم دوست مجازی اما آن سو یک آدم حقیقی نشسته خصوصیاتش را که نمی تواند مخفی کند وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را می نویسد وقت می گذارد برایم، وقت می گذارم برایش نگرانش می شوم دلتنگش می شوم وقتی در صحبت هایم به عنوانِ دوست یاد می شود مطمئن می شوم که حقیقیست هرچند کنار هم نباشیم هرچند صدای هم را هم نشنیده باشیم، من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم هرکجا که باشد...! آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
